Deze groepstraining is voor mij erg leerzaam en tegelijkertijd ook erg leuk geweest. Het heeft gezorgd voor motivatie, stimulatie, medeleven, verplaatsen in anderen en het optrekken aan elkaar.
Betty (Eindhoven)
De eerste avond onderweg naar de Stratumsedijk met een sigaret in de auto, nog snel één voordat we het gebouw binnenlopen, maar (vol) met goede moed het er toch maar op wagen. Zeer benieuwd naar wat ons verteld gaat worden wat we allemaal eigenlijk nog niet weten. De bekende flauwe grapjes over wanneer het rookpauze is breken het ijs en ieder heeft zo zijn/haar verhaal; de één nog erger dan de ander. Sceptisch waren in onze groep vooral de heren. De één hoefde niet zo nodig te stoppen, maar deed graag zijn vaatchirurg een plezier. (Benen eraf roken is ook niet zo’n goede motivatie om te stoppen maar dat terzijde) Denk dat ze eigenlijk achteraf gewoon heel bang waren dat ze het niet vol zouden houden en dat van te voren al incalculeerden. Aan het einde van de eerste avond ging iedereen lachend naar buiten met een sigaret en aansteker al in de hand, bijna hangjeugd die samenzweren zo voor het gebouw. 2e les, daar gingen we weer. Uitgebreid gesproken over de hulpmiddelen. In onze groep waren veel champixers (noem ik ze maar even.) De datum om te stoppen kwam dichterbij; nu werd het toch wel eng. Maar hoewel er een paar mensen al voor de stopdatum niet meer op kwamen dagen was de groep erg gemotiveerd en naar mijn mening heel open en eerlijk, na 3 keer werd de sfeer losser en het leek wel een gezelligheidsclubje (ook zonder sigaret kan het dus gezellig zijn).
Ik merkte dat ik eigenlijk toen ik de 4de keer niet kon dit toch wel heel vervelend vond, want ik wilde graag weten hoe het met mijn rookmaatjes was. Dus afspraken verzet en gelukkig toch kunnen komen. Dit was D-day, maar door probleempjes met recepten etc. gingen een aantal mensen wat later stoppen en een was er al gestopt. Iedereen keek zo van echt??????? Bijna zo van, je hoefde nog helemaal niet vandaag hoor. Voor mij was de laatste sigaret een ritueeltje. Klaar dacht ik. En dat is nu na 4 weken nog steeds zo. Keek er naar uit om te zien hoe het de anderen verging en vooral de heren. Iedereen was al een week gestopt en de meesten viel het mee. Je hebt ons voor de valkuilen gewaarschuwd en de hulpmiddelen aangereikt die we konden gebruiken op moeilijke momenten. Bijna niemand vond het Buddy-idee nodig, maar toch 2 in de groep die er erg veel aan gehad hebben. De week daarna waren er 2 die het er toch wel heel moeilijk mee hadden, ja of je dan een sigaret aan moet gaan steken zonder te roken dat vond ik toch wel heel vreemd. Of 7 sigaretten achter elkaar opsteken om vervolgens de volgende dag weer net zo hard te stoppen. Ikzelf heb het afgelopen jaar dat ik weer gerookt heb (na 4 jaar gestopt te zijn geweest) ervaren als een niet-roker die wel rookt. Raar! Maar daarom wilde ik dit keer ook zo graag onder begeleiding stoppen. Ik kende immers alle voordelen van niet roken, ik wist wat de valkuilen waren en toch rookte ik, terwijl ik zo gezegd had het nooit meer te doen na een hartinfarct op mijn 36e. De laatste avond vond ik best wel een beetje vreemd en had ook het gevoel dat ik met wat mensen in contact wilde blijven. Al was het alleen maar om te weten hoe het met hun vergaat verder. Onze groep had een succes factor van 92%: dat is toch super. Vind dat deze groepstraining erg leerzaam en tegelijkertijd ook erg leuk is geweest, heeft gezorgd voor motivatie, stimulatie, medeleven, verplaatsen in anderen en het optrekken aan elkaar. En de zo herkenbare dingen delen. Denk dat de mensen die in onze groep gestopt zijn het redden!
Jolanda, nogmaals bedankt voor je hulp daarin.
